Παιχνίδια μη ανταγωνιστικά

Με τον όρο "μη ανταγωνιστικά" ορίζουμε τα παιχνίδια εκείνα, που στόχο έχουν τη ανάδειξη του "εμείς" αντί του "εγώ", η εκμηδένιση της σχέσης "νικητή-νικημένου", η ενίσχυση της συνεργασίας, η εξάλειψη της επιθετικότητας και η κατάκτηση της χαράς από την απλή συνεργασία και συνύπαρξη με τους άλλους. Με τα παιχνίδια αυτά ενισχύεται η αυτοπεποίθηση του παιδιού, ενώ μαθαίνει να διαμορφώνει την προσωπικότητα μέσα από τα ερεθίσματα, που δέχεται από τον περίγυρο του. 

Μερικά πολύ χρήσιμα και διασκεδαστικά παιχνίδια μη ανταγωνιστικότητας είναι και τα παρακάτω:

• Το δίχτυ του ψαρά: Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μία ομάδα πιάνεται από τα χέρια και προσπαθεί να περικυκλώσει και να εγκλωβίσει στα "δίχτυα" της μέλη της άλλης "ελεύθερης ομάδας". Όσοι πιάνονται αιχμάλωτοι ενώνονται με την ομάδα του "ψαρά" και το παιχνίδι τελειώνει όταν πιαστούν όλα τα ελεύθερα "ψάρια". 
• Γαργαλιστική αλυσίδα: Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ισάριθμες ομάδες και το καθένα πιάνεται από τη μέση του μπροστινού του. Οι πρώτοι της κάθε ομάδας πιάνονται μεταξύ τους από τα χέρια. Με το σφύριγμα, ξεκινάει η κάθε ομάδα και τραβάει την άλλη προς το μεριά της. Με το που η ένταση κορυφωθεί, τότε ακούγεται το δεύτερο σφύριγμα, που δίνει την εντολή να γαργαλήσουν ο ένας τον άλλον. Το συγκεκριμένο παιχνίδι χαρίζει πολύ γέλιο, ενώ δεν έχει νικητές και ηττημένους. 
• Η ουρά του χαρταετού: Τα παιδιά τοποθετούνται στη σειρά το ένα πίσω από το άλλο και πιάνεται το καθένα από τη μέση του μποροστινού του. Το τελευταίο παίδί αποκαλείται "η ουρά του χαρταετού" και βάζει στην πίσω τσέπη του ένα μαντήλι. Με το που ακουστεί το σφύριγμα, η κεφαλή του χαραετού αρχίζει να κυνηγάει την ουρά της με στόχο να αρπάξει το μαντήλι, κάτι που η ουρά προσπαθεί να εμποδίσει. Όταν η κεφαλή καταφέρει να πιάσει την ουρά, δημιουργείται νέα κεφαλή και νέα ουρά.
• Φωλίτσες: Επιλέγουμε μερικά παιδιά στο ρόλο των "κυνηγών" και με το σφύριγμα τα υπόλοιπα αρχίζουν να τρέχουν, για να αποφύγουν να πιαστούν. Όταν ένα παιδί πιαστεί, αυτό μένει ακίνητο με τα χέρια ψηλά και παγώνει στη θέση του. Για να "ξεπαγώσει", πρέπει δύο παιδιά, τα οποία δεν έχουν πιαστεί, να πιαστούν μεταξύ τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να έχουν τον πιασμένο στο κέντρο.